| ||
GALERIA | ||
| ||
|
| |
Tradycja, kultura, historia: Pamięć i tożsamość Nawiązujemy do polskich tradycji, obyczajów, a także do historii Rzeczpospolitej. Poniżej obraz przedstawiający jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Polski. Konstytucja 3 Maja 1791 roku. KoncertyProwadzimy aktywną działalność koncertowa. Gramy wszędzie, gdzie są chętni do zapoznania się ze staropolską kulturą muzyczną i obyczajowością w minionych wiekach. Pałace, zamki, dwory, kościoły,
|
Sarmackie obyczajeCenimy sobie kultywowanie polskich obyczajów i tradycji. Z przyjemnością ubieramy się w sarmackim guście... Muzyka dawnaMuzyka łączy nas w sposób niezwykły z sobą, z historią, ale przede wszystkim z współczesną publicznością.
Karabela i husarskaOczywiście, szanujemy również pozamuzyczne instrumenta, jakie stanowiły chlubę i ozdobę każdego Polaka i Sarmaty. Wśród nich poczesne miejsce zajmuje broń biała. Polska szabla husarska i nieodłączna karabela służy nam do fechtunku w ramach relaksu... ZamyśleniePrzychodzą czasem chwile zamyślenia i refleksji nad przemijaniem czasu. Nie różnimy się chyba tak bardzo od tych, którzy żyli przed nami. Kochamy, płaczemy, cieszymy się i pracujemy budując nie tylko nową rzeczywistość, ale i kontynuując tradycje przeszłych pokoleń...
|
Lutnia ...to najwdzięczniejszy instrument muzyczny jaki znam ... na koniec marzenie o białym dworze... muzyka w tle: w cichym i przytulnym
dworku, dzwonkiem dźwięczy |
Kultura sarmackaPrzybliżając naszej publiczności muzykę w dawnej Polsce, staramy się również przywołać ducha minionych wieków. Stąd pytani o to, w jakim nastroju utrzymane sa nasze występy odpowiadamy: są to sarmackie klimaty * * * Śród takich pól przed laty, nad brzegiem ruczaju, Na pagórku niewielkim, we brzozowym gaju, Stał dwór szlachecki, z drzewa, lecz podmurowany; Świeciły się z daleka pobielane ściany, Tem bielsze, że odbite od ciemnej zieleni Dom mieszkalny niewielki, lecz zewsząd chędogi, I stodołę miał wielką, i przy niej trzy stogi Brama na wciąż otwarta przechodniom ogłasza, Że gościnna i wszystkich w gościnę zaprasza. Adam Mickiewicz, „Pan Tadeusz” Powrót do MENU |
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>
BR>